Puber

AMSTELVEEN Hij voelt zich te groot om mijn hand vast te houden. Met de gebogen schouders van een puber die te snel is gegroeid loopt hij naast me in het bos. Sinds de school is begonnen is de rust overdag teruggekeerd, maar de druk in de namiddag is toegenomen. Huiswerk is onze nieuwe vloek. 

Onze discussies zijn verhit als ik hem voor de zoveelste keer achter de spelcomputer vandaan haal – eerst huiswerk, dan plezier – of als ik zijn telefoon afneem en vrienden op zijn beeldscherm wegveeg als lastige muggen. Dan lijken we niet meer op een normale manier met elkaar te kunnen praten; onze stemmen klinken scherp en schel en de blik in onze ogen is ijziger dan de grootste ijsschots. Daarna volgt spijt. En schaamte van mijn kant. Waarom kan ik mij niet beheersen? En dus vraag ik hem om met mij mee te wandelen, iets wat hij de laatste jaren nooit meer doet.

We wandelen door het Amsterdamse Bos. Mijn stappen zijn nog steeds groter dan de zijne. Ik moet mijn pas inhouden om niet voor hem te gaan lopen. Geduldig stel ik een vraag. Nu kan ik het wel. Onze zoon is geen prater. Nooit geweest. Gebeurtenissen uit de klas hoorden wij via via. “Het is niet dat ik jullie niets wil vertellen. Ik denk er gewoon niet aan.” We geloven hem als hij dat zegt, en merken ook wel dat hij vooral bezig is met pleziertjes. En daar horen verantwoordelijkheden niet bij. Die komen later wel. Misschien. Ooit.

“Het kan toch niet zo zijn dat ik als een politieagent elke dag jouw huiswerk moet gaan controleren?” vraag ik ’s avonds aan tafel. De wandeling deed ons goed. Tussen de bomen en het groen kwam er zowaar een goed gesprek op gang en voelde ik onze liefde weer opbloeien. Het huiswerk werd afgemaakt en onze puber was tevreden dat er nog tijd over was om met vrienden door te brengen. Als antwoord op mijn vraag haalt hij zijn schouders op. We praten erover, er is begrip, en we concluderen dat het voor onze puber lastig is om iets te missen. “FOM, heet dat,” zegt mijn man. “Fear of missing out.” Onze zoon heeft er last van. Hij wil alles: gamen, met vrienden zijn, goede cijfers en geen boze ouders. We begrijpen dat, zullen hem helpen, en vragen ons stiekem af hoelang die puberfase nog duurt.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl