Kunst
17 juni 2020 om 12:00 ColumnAMSTELVEEN Ruige, woeste streken, dikke klonten verf. In museum JAN hangen de schilderijen van Jan Cremer. Er hangt een bordje bij. Het stelt de zee voor. Goed dat dat erbij staat. Ik stap naar achter, hoop dat de golf gaat rollen. Nee. Het blijft een statisch woest beschilderd doek. Ik loop verder. Zie foto’s die hij op een van zijn reizen heeft genomen.
Cremer is op plekken geweest waar ik graag naar toe zou willen gaan. Zijn nomadenbestaan spreekt me bijzonder aan. Ik zie hem voor me. Ken zijn gezicht nog van zijn boeken. Ik zie hem voor een schilderdoek staan. Een verbeten gezicht. Besmeurde handen. Hij draagt een groezelig pak, vol klodders verf. En ja, dan komt zijn kunst toch tot leven.
Het werk van Roy Lichtenstein hangt verderop. Strak. Gestructureerd. Werk dat veel voorbereiding vergt. De voorstelling is duidelijk, er ontstaan geen vraagtekens bij. Het zijn cartoons. Mooie meiden met gestippelde gezichten. Ik voel me ertoe aangetrokken. Vind de zeefdrukken mooi. Grappig zelfs. Zo’n zeefdruk zou ik best aan onze muur willen ophangen. Het zal mij niet onrustig maken, zoals de chaotische schilderijen van Cremer.
De uitwerking van de expositie in JAN doet me denken aan mijn eigen relatie, waarbij ik Cremer ben en mijn partner Lichtenstein. Hij is ordelijk, werkt gestructureerd, bereidt zich altijd ongelofelijk goed voor. Ik daarentegen, spring het liefst in het diepe. Voorbereiden is noodzakelijk kwaad. Ik doe wat ik voel. Reageer direct. Vergeet soms na te denken. Volg mijn hart. Mijn man bewondert dat, maar kan zich enorm aan mij ergeren. En ik aan hem. We passen uitstekend bij elkaar, houden elkaar in balans. Zoals Cremer en Lichtenberg in museum JAN. Het is een mooie verzameling kunstwerken, juist, zoals ze bij elkaar hangen. Het heeft mij in elk geval aan het denken gezet. En is dat niet precies de bedoeling van kunst?
Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.
