Jacobine van den Hoek
Jacobine van den Hoek Tammy van Nerum
Column Jacobine

Opmerkelijk

3 juni 2020 om 12:00 Column

AMSTELVEEN Iets slepends, iets krakend, het is een vreemd geluid dat mijn aandacht trekt. Het komt uit de straat die loodrecht op de onze staat. Ik ga door waar ik mee bezig ben. Leg buitenkussens op de loungebank, en luister. Niets. Geen schreeuw van afschuw. Geen stemmen. 

Alleen de wind die de bladeren laat ruizen. Ik trek mijn schouders op, ben geen sensatiezoeker, en ga naar binnen. Daar maak ik een boterham voor de jongens en smeer hun gezichten in met factor vijftig. Je kunt tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn met die zon.

Weer buiten zwaai ik naar vriendjes voor de deur. Ze cirkelen voor ons huis, wachtend op onze jongste. Dan zie ik de politieauto. En als ik beter kijk, mensen. Een ambulancebroeder. Het vreemde geluid! Er moet iets zijn gebeurd. Ik loop de straat in en zie de auto in een voortuin, bovenop een prullenbak geparkeerd. ‘Is er iemand onwel geworden? Is het ernstig?’ is het eerste wat ik vraag. Een bejaarde buurvrouw blijkt de macht over het stuur te hebben verloren, ze wordt nu opgevangen in de ambulance. Ze lijkt ongedeerd.

Er ontstaat een discussie: wanneer wordt het onverantwoordelijk om onze ouderen nog te laten rijden? Iemand zegt dat zijn vader van 98 nog steeds rijdt. Een ander vertelt dat haar moeder van 72 niet meer op de snelweg durft te rijden. De voorbeelden van bijna-ongelukken vliegen over en weer. We lachen erom. Gunnen onze oudjes hun mobiliteit en daarmee hun vrijheid. We kunnen ons voorstellen dat je bij het ouder worden steeds meer hoofdstukken moet afsluiten, en hoe frustrerend dat moet zijn. Nog vaak hoor ik ouderen zeggen: ‘Ik voel me nog zo jong.’ En met een jonge geest is het moeilijk toe te geven dat het oudere lichaam het niet meer aan kan. Bovendien, het gaat toch altijd goed? Nou ja, bijna altijd goed. ‘Maar bij jongeren gaat er vaker iets verkeerd’, is het verweer. ‘Zij veroorzaken de meeste ongelukken. Wij rijden voorzichtig, hebben jarenlange ervaring.

Buren vangen buurvrouw op en politie en ambulancepersoneel doen de rest; soepel, efficiënt en daadkrachtig. Weer thuis, baal ik van mezelf. Waarom ben ik niet meteen gaan kijken toen ik iets vreemds hoorde? Bij een ongeluk redt elke gewonnen seconde een leven. Ik ben in mijn coronacocon gebleven. Verzaakte mijn buurtplicht. Het wordt tijd dat ik me weer open stel, me meer naar buiten ga richten. Ik ben er klaar voor. 

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie