Aardige jongen

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

'Als ze naast mijn graf maar niet zeggen dat ik een aardige jongen ben.' Twee keer zei iemand iets dergelijks tegen me. Twee verschillende mannen. Op twee verschillende momenten in mijn leven. Ze waren trots. Een kop met dik, vol haar, beiden voorbij de veertig, een weldoorvoed buikje en ze lieten duidelijk blijken dat ze genoten van het leven. Het waren onbekenden van elkaar, maar ze hadden zoveel met elkaar gemeen. Ze wilden 'iemand zijn', iemand waarover werd gepraat, iemand met een identiteit. Dat was belangrijk. Belangrijker dan aardig gevonden worden. Het is zo makkelijk om aardig te zijn, nietwaar? Niet waar.

Met meneer A. was het altijd gezellig. Hij was ad rem en scherp. Vaak schoot ik in de lach om wéér een onverwachte opmerking. Seksistisch, ja dat was hij ook. Maar ik wist wie het zei. Hij was het maar. Ik liet hem gaan en lachte erom. Als een goed afgetrainde hond keek ik naar hem op en kwispelde bij elk woord.

Het zakelijk instinct van meneer B., dat bewonderde ik. Met zijn gladde babbel kreeg hij veel voor elkaar. Dat ging niet altijd even soepel, soms was hij hard en meedogenloos. Toch was er altijd weer het biertje met de partner in kwestie als de zaak was beklonken. Over de enkele uitzondering daar gelaten werd niet veel gesproken. Hij had iets betoverends. Gaf je het gevoel dat je blij moest zijn, dat hij jou vertrouwde. Een zakendeal met hem was een 'buitenkans'. Met zijn toverstaf liet hij de wereld om hem heen schitteren en schijnen. Succes straalde van hem af als de flonkering van een diamant. Hoe kwam dat toch? Was het zijn lach? De zelfbewuste houding?

Beide heren raakten depressief. Toeval? Opeens werd het stil. Hun mobiel ging niet meer elk uur af. De lust om te communiceren was hen vergaan. De vrolijke twinkeling in hun ogen verdween. De ouderdom had hen een spiegel voorgehouden, ze zagen zichzelf op een andere manier.

Er zijn meer mensen zoals zij. Ze stralen. Leven hun leven in een roes en bevechten het bestaan achter een masker van grappen en grollen. Maar de realiteit haalt hen vaak ergens in. Waardering. Is iedereen daar niet naar op zoek? Aardig gevonden worden, wat zeiden ze daar ook alweer over? Veel mensen moeten eerst leren zichzelf aardig te vinden, want pas dan kunnen ze een depressie verslaan.

www.jacobinevandenhoek.nl