Wacht even…

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

'Ik kreeg tien millie!''Tien wat?' Vraag ik. 'Tien miljoen,' zegt mijn zoon zonder zijn blik van het scherm af te wenden. 'Goed hoor. Maar je moet nu naar school.' 'Ja, wacht even…' Drie woorden die dagelijks worden uitgesproken door onze jongens. Ik zou begripvol kunnen reageren, want ook ik houd er niet van om een serie halverwege af te breken. Ook ik wil graag een hoofdstuk uitlezen. Maar op de woorden 'wacht even...' reageer ik intussen als een stier op een rode lap. 'Nee! Nu-weg-met-dat-ding!'

'Vind je het gek dat ik op mijn telefoon blijf?' zegt hij na mijn vermanende woorden. 'Tien millie, hè!' Ik brom iets, pak zijn schooltas en help hem deze op zijn rug te doen. Hoewel de eerste vriend meestal rond acht uur binnenvalt, duurt het minstens 25 minuten voordat de deur in het slot valt, en ik het huis voor mezelf heb. Met een verbazingwekkende inefficiëntie bereiden onze jongens zich doordeweeks voor op een nieuwe schooldag.

'Hé! Je heb me geleft!' roept mijn zoon naar buiten. Zijn blik is nog steeds gericht op het verlichte scherm. Een vriend, achter de heg, heeft het computerspel verlaten. 'Dat was per ongeluk,' antwoordt een kinderstem. Intussen staan zes jongens voor onze deur. Alleen onze jongste - van hem heb ik zijn mobiel afgepakt - drentelt om me heen als een bedelende hond. 'Nee, jouw mobiel houd ik hier. Ga nu. Jullie zijn al laat.'

Waarom we schermpjes 's morgens niet verbieden? Ik hoor het u denken, en ik zal eerlijk antwoorden: we zijn moe van de eeuwige strijd. Het is een hopeloze zaak om onze kinderen iets te verbieden, waarover alle vrienden om hen heen toegang hebben. Pogingen tot verbod leidde ertoe dat onze jongens bij vriendjes gingen 'spelen' of zich nestelden op het Stadsplein. Gratis wifi!

'Vanaf nu wordt er 's morgens niet meer gegamed.' We hebben het vaak gezegd. Keken er streng bij. Meenden het ook. Maar we capituleerden al snel en deden alsof we de regel waren vergeten. Geen zin in ruzie. 'En als we er toch iets van zeiden, kregen we als reactie: 'Jullie kijken toch ook naar een scherm?' Dan schraapten we onze keel. 'Dat is anders. Wij lezen het nieuws.' We hoorden zelf ook wel hoe zwak dat klonk. 'Nee,' vonden de jongens, 'dan moeten jullie ook van jullie scherm afgaan. 'Ja, wacht even…'

www.jacobinevandenhoek.nl