Geluk

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

De regen klettert op de ramen en de boomtoppen zwiepen als ik mijn jack aantrek. Hoe mijn trainersvaardigheden zijn, werd mij gisteren gevraagd. Ik aarzelde, met de weersvoorspelling in mijn achterhoofd, maar stelde me toch beschikbaar. 'Geen gezeur, je gaat naar training,' spoor ik onze jongens altijd aan. 'Teammaten laat je niet in de steek.' Hard en meedogenloos ben ik als het om sport gaat. Zonder pardon stuur ik ze naar de velden van Sporting Martinus.

Bij de training lopen mijn neus en handen rood aan van de kou. De wind snijdt in mijn huid en ik heb geen gevoel meer in mijn tenen. 'Nooit pingelen voor het doel,' roep ik vermanend naar mijn jongste. Hij werpt me een boze blik toe. Het is altijd lastig voetbalcommentaar van je moeder te ontvangen. Maar als ik even later zijn mooie pass bewonder, klaart zijn gezicht weer op. 'Nog even volhouden jongens!' roep ik de mannen toe. 'Kanjers zijn jullie.' Nog een kwartier. Ik sla mijn handen warm en stamp op de grond om de doorbloeding te verbeteren. Nog tien minuten. Ook ik verlang naar huis en een warm bad.

Thuis vlij ik me tegen de verwarming; met mijn rug er tegenaan lees ik enkele berichten op Facebook. Eén bericht trekt mijn speciale aandacht: mijn oude middelbare school HLZ verwijst naar 3doc: 'Voor het donker wordt', een docu over twee dochters van oud-docent Simon Klaver. De meisjes hebben Usher, een syndroom waardoor ze langzaam doof en blind worden. Afgesneden van twee zintuigen zal hun wereld verkleinen tot madurodamse proportie.

Er trekt een rilling door me heen. De regen klettert nog steeds tegen de ramen. Ik hoor het. Ik zie het. Ik wel. Via NPO zoek ik de documentaire van Lotte en Roos op. Het zijn hartverscheurende beelden. Ik leef met ze mee, met de meiden, de moeder, een krachtige vrouw, en met de vader, die ik zo goed heb gekend.

Mijn jongste zoon komt naast me zitten. De aftiteling loopt en ik staar glazig voor me uit. Hij vraagt waarom ik verdrietig ben. Ik leg uit wat Lotte en Roos scheelt. 'Ze hebben het toch leuk samen?' vraagt hij. Hij kan zich niet voorstellen dat het stil en donker wordt. 'Voetballen kan dan niet meer en gamen lukt ook niet zonder zicht en gehoor,' vertaal ik naar zijn wereld. Even kijken we elkaar aan. Bijna voel ik me schuldig met ons geluk.

www.jacobinevandenhoek.nl