Aannames

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

'Wat? Ben jij lesbisch?' Ik zei het met enthousiasme en verbazing. Eerder had ik ingeschat dat de jonge vrouw tegenover me een hippe vriend zou hebben. Ze reageerde al net zo verbaasd als ik over mijn reactie. Verdedigend zelfs. Ik verzekerde haar dat ik het juist leuk vond dat ze samenwoont met een vrouw. Het was onduidelijk of ze dat geloofde.

Ik heb een zwak voor homo's en lesbiennes, mensen waarvan je weet dat ze in hun jeugd iets hebben moeten overwinnen. Erkennen. Eerst voor zichzelf, daarna naar anderen. Ik bewonder ze, de mensen die ooit de beslis-
sing hebben genomen open te zijn over het 'anders zijn'. En die, hoe geaccepteerd ook, hun hele leven gewapend moeten zijn tegen vooroordelen, kritiek, of nog erger, aversie tegen hun geaardheid.

Wat een raar wijf. Zo heeft ze mij waarschijnlijk ervaren. Kijk haar nou: vast keurig getrouwd, met een man die het geld verdient. Beunt een beetje bij voor de lol en doet belangrijk over haar hobby, schrijven. En dat in een tijd dat geen hond meer leest! Een vrouw, kleinburgerlijk, en vastgeroest in haar eigen bekrompen bestaan, levend in de Amstelveense bubbel.

Een paar weken later stond ik twijfelend voor mijn kast. Wat zou ik aandoen? Een spijkerbroek, blouse en hip jasje? Daarbij mijn cowboylaarzen, zodat ik niet tuttig overkwam? Die dag zou ik de auteur Kluun interviewen. Nog goed herinner ik me zijn blik op mijn bloemenjurkje, dat ik bij onze eerste ontmoeting droeg - een dag waarop de zon het water in de Amstel deed verdampen. En ook zijn vraag: 'Waarom hebben we eigenlijk afgesproken?' was bij me blijven hangen. Ik voelde me truttig en stijf naast hem. Vooral, toen hij ergens halverwege ons gesprek, naar mijn mening, neerbuigend over de Libelle/Margriet-vrouw sprak.

'Aannames, aannames,' sprak Kluun, toen ik hem confronteerde met mijn interpretatie van onze ontmoeting. De vraag stelde hij altijd, en hij had op die zonnige dag, echt een andere indruk van mij gekregen. 'Aannames, aannames,' zei ik later tegen de lesbische vrouw, toen ze mij vertelde dat ze dacht dat ik zo geschrokken was over haar seksuele geaardheid.

Hoe kunnen we het onszelf zo moeilijk maken? Waarom nemen we steeds dingen aan? We vullen situaties in, als een kleurplaat met nummers. Eenduidig. Maar vanaf nu zal ik dat nooit meer doen. En ik neem aan dat dat gaat lukken.

www.jacobinevandenhoek.nl