Afbeelding
Tammy van Nerum

Buurzorg

21 februari 2019 om 14:48 Lokaal/Column

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Voor de tweede keer deze ochtend gaat de bel. Ik twijfel of ik open ga doen, want ik wil net onder de douche stappen, maar de gedachte aan mijn oude buurvrouw doet mij mijn badjas grijpen. Eerder vroeg de vrouw van Thuiszorg om de sleutel; steeds vaker verslaapt mijn buurvrouw zich en doet er niemand open. 'Ze is gevallen,' zegt de thuiszorgdame als ik open doe. Ik schrik. 'Dood?' vraag ik. Tact is nooit mijn sterkste kant.

Een jaar eerder stond mijn overbuurman voor mijn deur. Ook hij waakt over onze buurvrouw. 'Ze heeft haar gordijnen nog niet opengedaan en het is al half elf.' Bezorgd pakte ik haar sleutel uit onze la en samen liepen we naar haar deur. Als dieven slopen we naar binnen. Binnen was het pikdonker en er hing een doodse stilte. We riepen haar naam. Er kwam geen antwoord. Ik opende de gordijnen en verwelkomde het daglicht. We riepen opnieuw. Nog steeds bleef het stil. 'Ga jij maar voor,' zei ik tegen hem, en ik lachte mijn zenuwen weg. Even keek hij me aan, we knikten naar elkaar, iemand moest het doen. Aarzelend zette hij zijn voet op de eerste traptrede.

De laatste tijd verslaapt mijn buurvrouw zich vaker. Ik schrik er niet meer van als er iemand van Thuiszorg aanbelt om de sleutel te vragen. Maar vandaag is het anders. Ze is gevallen. 'Ja,' zeg ik, 'natuurlijk kan ik helpen. Wacht, ik trek even iets aan. Ik kom zo.' Boven trek ik een spijkerbroek en een T-shirt uit de kast. Routinematig grijp ik naar mijn riem – anders zit mijn broek niet lekker. Waarom? Elke extra seconde die ik besteed aan aankleden, ligt zij langer op de grond. Gewoontes maken complexe situaties beheersbaar. Beschaamd ren ik naar buiten. Nog net op tijd neem ik mijn eigen sleutel mee.

Ze ligt naast het bed en heeft een deken over zich heengetrokken. 'Ik kreeg het koud,' zegt ze. Haar stem klinkt monter. Ik leg haar dekbed terug en vouw haar opengevallen badjas dicht. Waardigheid is de drager van ons bestaan. De thuiszorgdame en ik leggen beiden een hand onder haar oksel. 'Niet zo snel,' protesteert buurvrouw. We zeggen dat het goed komt, trekken haar op, en zette haar op een stoel. Mijn taak zit erop. We zijn allemaal opgelucht. Buurvrouw heeft nog praatjes, en ik kan nu rustig gaan douchen.

www.jacobinevandenhoek.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie