Afbeelding
Olaf Jungen

Klassieker

31 januari 2019 om 10:02 Lokaal/Column

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

'Jongens, luister, als Ajax scoort juich je niet.' Onze zonen kijken met grote ogen om zich heen. Een vrouw loopt voorbij met een rood-wit schilderspak. Op haar rug staat een grote F. Er wordt op schouders geslagen. Liederen die mijn man vroeger bij de wieg van onze jongens zong, brullen volwassen mannen en vrouwen luidkeels vanuit De Kuip. We zijn nog niet eens binnen, maar voelen een siddering door onze leden gaan. 'Hm… Zijn ze voor Ajax?' Jan kijkt bedenkelijk. 'Nee, echt niets laten merken, hoor. Ook al zijn jullie klein… Nee, geen gekkigheid.'

Vier kaarten. vier plekken in het hol van de leeuw. Mijn man was 's morgens al nerveus voor de klassieker: Feyenoord – Ajax. David tegen Goliath. Zou zijn cluppie het redden? Hij heeft het zwaar, mijn man, elke keer pareert hij de opmerkingen van zijn Amstelveense vrienden met verve. Soms zwijgt hij wijselijk, maar hij zal zijn roots nooit verloochenen.

Enthousiast trok onze jongste het Feyenoord-shirt aan. Het was iets te groot, zodat hij er nog in kon groeien. Mijn man straalde van oor tot oor en tilde de 6-jarige hoog in de lucht. De jongen kraaide van plezier en trapte met zijn beentjes, een virtuele bal. Daarna ging hij spelen bij de buren. Hij kwam er niet in; de buurman vroeg hem eerst iets anders aan te trekken. En ook bij Sporting Martinus had hij het zwaar. 'Wat draag jij nou?' bulderde een vader tegen hem. 'Trek dat eens snel uit!' Verschrikt keek hij op. De pretlichtjes in de mans ogen zag hij niet. Nee, voor hem stond een gevaarlijke grote gek. Het shirtje heeft hij daarna nooit meer gedragen.

In Rotterdam staan gezichten gespannen. Nerveus wordt de laatste hap van een hotdog in een wang gepropt. Het gaat beginnen. Het Feyenoord-lied zet in. Ik zing zachtjes mee, we mogen niet opvallen, en de jongens kijken stoïcijns voor zich uit. Het wordt 0-1. We houden ons aan de regels en geven geen kik. Nooit heb ik onze zonen zo rustig op hun plek zien zitten. Om ons heen zie ik zure gezichten, er klinkt gemopper en geklaag: 'de k#@?#leiers.'

De stemming slaat om. Feyenoord scoort. Mensen springen en schreeuwen. Er is weer hoop. De wedstrijd eindigt met 6-2. Het kolkt en bruist om ons heen. Hoewel onze zonen strak voor zich uit blijven kijken, voelen zelfs zij dat hier iets heel bijzonders is gebeurd.

www.jacobinevandenhoek.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie