Ingezonden: 'Amstelveense coronabeleving: een update'

AMSTELVEEN Hoe beleven wij momenteel de coronatijd in Amstelveen? Er is hier geen sprake van groot drama in de media, er zijn dagen dat je amper merkt dat er een ramp gaande is. ‘Amsterdamse toestanden’ kennen we hier niet. Geen massale demonstraties, overvolle winkelstraten e.d. Amstelveen heeft de ruimte, we hoeven niet dicht op elkaar te staan, we zijn ook niet zo schreeuwerig.

Tegelijk zien we wel veranderingen plaatsvinden sinds maart, toen iedereen zich rotgeschrokken aan alle voorschriften hield. De mensen liepen met een grote boog om elkaar heen op straat en in de supermarkten, de anderhalve meter was heilig maar is dat nog steeds zo?

Ik meen dat er wel een slijtageslag plaatsgevonden heeft. Die grote boog, dat doen we niet meer zo, de op de vloer geplakte pijlen voor de looprichting vervagen, we letten er ook minder op. De winkelwagentjes worden weer van andere winkelende klanten overgepakt zonder dat we de handgreep met virusdodende spray bespuiten.

De anderhalve meter doen we nog wel, als we in de rij staan, maar met minder aandacht dan voorheen. Mensen komen soms vervelend dichtbij en schuivelen dan pas iets terug als je ze erop aanspreekt, wat niet zo prettig is. En wast u uw handen nog direct als u thuiskomt? Alles went op den duur. De terrassen zitten vol, wel met afstand maar vaak zonder dat er eerst naar de gezondheid is gevraagd. Ook Amstelveners gaan tijdens de hete dagen naar het overvolle strand.

Ik heb voor veel van bovengenoemde zaken begrip en maak me er ook wel schuldig aan, maar dat van die stranden niet. Ga naar een rustig strand wat verderop of ga niet. En hoe vervelend kan het zijn weg te blijven uit de Kalverstraat? Wat me ook opvalt is dat er in de bus of tram altijd wel een paar reizigers zijn die het monddoekje naar beneden trekken zodra ze zitten. Je zou er maar naast zitten. Als je er wat van zegt heb je nog kans op een grote mond terug. Groepjes jongeren chillen ook nog steeds dicht op elkaar. Je kunt nog zo vaak een beroep doen op verantwoordelijkheidsgevoel voor hun (groot)ouders, hun hersenen zijn op de een of andere manier geblokkeerd. Alleen jammer voor opa en oma.

We testen als we snotteren, opgelucht als we negatief blijken. We genieten van het mooie weer, de kinderen hebben een prachtjaar. De herinneren zich later 2020 als het jaar waarin ze heel veel thuis waren met papa en mama, constant buiten speelden en in badjes in de achtertuin spetterden. En maandenlang geen vliegtuigherrie!

Zelf behoor ik tot het leger van thuiswerkers die geleidelijk aan het kantoor weer gaan opzoeken. Gemengde gevoelens. De thuisomgeving en eigen koffie was een tijd heel prettig voor mijn werkbeleving, ik heb dan ook geen thuiswonende kinderen meer, dat scheelt. Maar collega’s voegen wel degelijk iets toe. De stilte van elke dag thuis werd na een paar maanden oorverdovend. Het mag niet, maar er zijn veel mensen die ik graag weer in de armen wil sluiten, sinds begin maart heb ik zelfs niemand meer een hand gegeven. Pure emotionele armoede is dat. Woord van het jaar 2020: huidhonger. We zijn er voorlopig nog niet van af.

Frans Sitvast